Mist

Er zit mist in mijn ogen, ik krijg de onscherpte er vanmorgen niet uitgewreven . En er zit mist in mijn hoofd, wat even watterig aanvoelt als de pels van ons Luna.

Maar ik moet de deur uit. Niets aan te doen. Ik stap buiten en de mist omvat mij totaal.

Eerlijk gezegd, het heeft iets. Iets waarin ik me thuisvoel, het isolement dat ontstaat omdat je net iets verder ziet dan je neus lang is.

En de lucht na het optrekken ervan. Wazig maar mooi, een blauwe lucht met wattenwolken.

De zon doet ook een poging om het donzerige weg te duwen.

Twee vogels vliegen parallel onder elkaar naast de trein…

Het is een scène als in een roman en zo voel ik me ook, als een romanfiguur in een wazig landschap. Niks concreets uitgeschreven, een blanco blad met alle mogelijkheden die vandaag open liggen.

Het legt echt aan om een mooie dag te worden, ook in mijn hoofd.

Zweverig, half wakker, niets doet er toe. De rust en zelfs traagheid zit er in.

En het mag van mezelf. Ik voel het.

In tegenstelling tot het ‘moet’-gevoel op andere dagen heb ik er vrede mee dat vandaag wellicht zal kabbelen.

En het is goed zo, Vee.

Voor nu toch want je weet nooit wat de dag verder zal brengen, wat ook goed is.

I am at peace en ik ben van plan om van deze zeldzame roes volop te genieten onder het motto : don’t worry, be happy!

Vee